My a skrifas hemma rag an "eisteddfod" warlinen Say Something in Welsh - ha my a gwaynyes gandho! Nyns eus vershyon Kernowek hwath, dell res yw dhewgh gortos rag hemma.
YR YSTAFELL SBÂR
Yn blant, chwaraeodd fy mrawd a fi 'cuddio ac ymofyn' yn ein tŷ; wnaethon ni guddio ym mhob man posib.
Ond pob blwyddyn, ym mis Rhagfyr, doedden ni ddim yn medru chwarae yn yr 'stafell sbâr. Dywedodd ein mam: “Peidiwch â chwarae yno, mae 'na ysbryd yn y cwpwrdd dillad a bydd yn eich dychryn, mae 'na ddyn bôgi o dan y gwely a bydd o'n eich cipio, os dach chi'n mynd i fewn, a mae 'na bry cop ar y wal a bydd hi'n eich bwyta, os dach chi'n cerdded i mewn i'w we.”
Gofynnodd fy mrawd i: “Ond, o le maen nhw wedi dŵad?”
“Wel,” dywedodd mam, “Aeth yr ysbryd i mewn i'r cwpwrdd dillad achos mae hi'n wyntog allan a bydd o'n chwythu i ffwrdd tasai fo'n aros allan, aeth y dyn bôgi o dan y gwely achos mae hi'n oer allan a tasai fo'n fferru yn y pwll ac aeth y bry cop i fewn i gadw'n gynnes dros yr gaeaf.”
“Felly, sut gawn ni fudo yr ymwthwyr?” gofynnais i.
“Bydd rhaid i ni aros am y dyn sy'n medru mudo ohonyn,” dywedodd mam.
“A phwy ydy fo!” gofynnodd fy mrawd a finnau.
“Neb llai na Siôn Corn yn medru mudo ymwthwyr fel ein!” gwenodd Mam.
Jyst wedyn, mi ddôth Tad efo bagiau mawr ac aeth i fewn yr 'stafell sbâr.
“Na thad, PAID!” dywedon ni.
“Mae'n iawn,” dywedodd y fam yn dawel, “mae gynno fo fwyd ar gyfer ein gwesteion.”
Roedden ni'n hapusach ar ôl hwnnw.
Felly, aeth Tad i mewn i'r 'stafell sbâr efo bwyd am y gwesteion bob dydd, tan daeth y 24fed Rhagfyr.
Roedd fy mrawd a finnau'n llawn cyffro aros am Siôn Corn i ddŵad i'n hachub. Ac, wrth hanner nos, clywon ni gamre ar y to ac hŵsh o'r grât yn yr 'stafell sbâr. Arhoson ni allan yr 'stafell a gwrandon am awgrym am be' oedd yn digwydd yn ein 'stafell sbâr.
Eiliadau diweddarach, roedd 'na fanllef: “Allan rŵan! Ysgrubliaid yr 'stafell 'ma, GADAWCH!”
Agorodd y drws yn sydyn, a rhedodd ysbryd, dyn bôgi a bry cop allan ar draws yr 'stafell ac allan o'r drws ffrynt. Ar ôl i'r gwesteion adael, wnaeth dyn tew allddod o'r tywyll.
“Helô bechgyn, dwi wedi mudo'r ysgrubliaid o'ch 'stafell sbâr chi rŵan,” dywedodd Siôn Corn.
“Diolch Syr,” atebon ni, “fyddwch chi eisiau ymuno â ni am ginio yfory?”
“Ia, oes, diolch. Hwyl fawr! A than yfory!”
Y dydd nesa, daeth Siôn Corn yn ôl am ginio efo ni. Ond, cyn i ni fedru dechrau bwyta, edrychon ni wrth yr ardd. Medron ni gweld yr ysbryd yn chwythu yn y gwynt, y dyn bôgi yn fferru yn y pwll, a'r bry cop yn crynu wrth y sied.
Edrychodd fy mrawd a finnau ar mam, tad a Siôn Corn a gofynnon ni, “Plîs pawb, gawn ni ofyn iddyn i ymuno â ni? Ellai maen nhw'n medru aros mewn ein 'stafell sbâr ni hefyd? ”
“Wel,” edrychodd mam a thad ar eu hunan, “O, iawn! Byddwn ni'n eu gofyn rŵan.”
A, bwytodd yr ysbryd, dyn bôgi a phry cop efo ni a Siôn Corn ac arhoson nhw yn ein 'stafell sbâr tan roedd y gaeaf wedi gorffen.
Ond pob blwyddyn, ym mis Rhagfyr, doedden ni ddim yn medru chwarae yn yr 'stafell sbâr. Dywedodd ein mam: “Peidiwch â chwarae yno, mae 'na ysbryd yn y cwpwrdd dillad a bydd yn eich dychryn, mae 'na ddyn bôgi o dan y gwely a bydd o'n eich cipio, os dach chi'n mynd i fewn, a mae 'na bry cop ar y wal a bydd hi'n eich bwyta, os dach chi'n cerdded i mewn i'w we.”
Gofynnodd fy mrawd i: “Ond, o le maen nhw wedi dŵad?”
“Wel,” dywedodd mam, “Aeth yr ysbryd i mewn i'r cwpwrdd dillad achos mae hi'n wyntog allan a bydd o'n chwythu i ffwrdd tasai fo'n aros allan, aeth y dyn bôgi o dan y gwely achos mae hi'n oer allan a tasai fo'n fferru yn y pwll ac aeth y bry cop i fewn i gadw'n gynnes dros yr gaeaf.”
“Felly, sut gawn ni fudo yr ymwthwyr?” gofynnais i.
“Bydd rhaid i ni aros am y dyn sy'n medru mudo ohonyn,” dywedodd mam.
“A phwy ydy fo!” gofynnodd fy mrawd a finnau.
“Neb llai na Siôn Corn yn medru mudo ymwthwyr fel ein!” gwenodd Mam.
Jyst wedyn, mi ddôth Tad efo bagiau mawr ac aeth i fewn yr 'stafell sbâr.
“Na thad, PAID!” dywedon ni.
“Mae'n iawn,” dywedodd y fam yn dawel, “mae gynno fo fwyd ar gyfer ein gwesteion.”
Roedden ni'n hapusach ar ôl hwnnw.
Felly, aeth Tad i mewn i'r 'stafell sbâr efo bwyd am y gwesteion bob dydd, tan daeth y 24fed Rhagfyr.
Roedd fy mrawd a finnau'n llawn cyffro aros am Siôn Corn i ddŵad i'n hachub. Ac, wrth hanner nos, clywon ni gamre ar y to ac hŵsh o'r grât yn yr 'stafell sbâr. Arhoson ni allan yr 'stafell a gwrandon am awgrym am be' oedd yn digwydd yn ein 'stafell sbâr.
Eiliadau diweddarach, roedd 'na fanllef: “Allan rŵan! Ysgrubliaid yr 'stafell 'ma, GADAWCH!”
Agorodd y drws yn sydyn, a rhedodd ysbryd, dyn bôgi a bry cop allan ar draws yr 'stafell ac allan o'r drws ffrynt. Ar ôl i'r gwesteion adael, wnaeth dyn tew allddod o'r tywyll.
“Helô bechgyn, dwi wedi mudo'r ysgrubliaid o'ch 'stafell sbâr chi rŵan,” dywedodd Siôn Corn.
“Diolch Syr,” atebon ni, “fyddwch chi eisiau ymuno â ni am ginio yfory?”
“Ia, oes, diolch. Hwyl fawr! A than yfory!”
Y dydd nesa, daeth Siôn Corn yn ôl am ginio efo ni. Ond, cyn i ni fedru dechrau bwyta, edrychon ni wrth yr ardd. Medron ni gweld yr ysbryd yn chwythu yn y gwynt, y dyn bôgi yn fferru yn y pwll, a'r bry cop yn crynu wrth y sied.
Edrychodd fy mrawd a finnau ar mam, tad a Siôn Corn a gofynnon ni, “Plîs pawb, gawn ni ofyn iddyn i ymuno â ni? Ellai maen nhw'n medru aros mewn ein 'stafell sbâr ni hefyd? ”
“Wel,” edrychodd mam a thad ar eu hunan, “O, iawn! Byddwn ni'n eu gofyn rŵan.”
A, bwytodd yr ysbryd, dyn bôgi a phry cop efo ni a Siôn Corn ac arhoson nhw yn ein 'stafell sbâr tan roedd y gaeaf wedi gorffen.
Comments
Post a Comment